เมื่อวันพฤหัสบดีที่ ๒๓ มิ.ย. ๔๘ ที่ผ่านมา ผมกับภรรยาไปร่วมงานไหว้ครูโรงเรียนของลูกเช่นทุกปี ในบรรดาผู้ปกครองไม่กี่สิบคนที่ลูกๆจากแต่ละห้องไปรับรางวัล ที่ไปทุกปีก็เพราะลูกผมได้ที่ ๑ ทุกเทอม ต้องไปรับเกียรติบัตร จนตอนนี้มีเป็นแฟ้ม
ผมไปร่วมงานเห็นเด็กเล็กทั้งอนุบาลและประถม ดูแล้วก็น่ารักดี เห็นว่าประเพณีนี้เป็นประเพณีที่ดี ผมเองขณะร่วมพิธีท้ายหอประชุมก็นึกถึงบรรดาครูอาจารย์ของผมที่เสียชีวิตไปแล้ว และครูประจำชั้นของผมทั้งหลาย ก็นึกถึงพระคุณครูตามไปด้วย
น่าแปลก ในมหาวิทยาลัยไม่ยักกะมีไหว้ครู ถ้ามีก็สักแต่ทำแบบเสียไม่ได้ ทำเฉพาะปีหนึ่ง จากนั้นไปก็ไม่มีอีก ผมเองเห็นว่าธรรมเนียมดีๆน่าจะมี
ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะอาจารย์มหาวิทยาลัยไม่อยากเป็นครู อยากเป็นอาจารย์มากกว่า การเป็นครู อาจดูประหนึ่งว่าคุณวุฒิน้อยรายได้น้อยกระมัง และอาจารย์มหาวิทยาลัยน้อยรายที่ใช้สรรพนามบุรุษที่ ๑ เรียกตนเองว่าครู สมัยผมเป็นนิสิตปี ๑ เมื่อเกือบสามสิบปีมาแล้วยังจำได้ว่าฟังขัดๆหูที่อาจารย์ชายทุกคนเรียกตัวเองว่าผม หรือ อาจารย์หญิงส่วนหนึ่งเรียกตัวว่า "ชั้น" หรือ พี่
อาจารย์ส่วนมากสมัยนี้หารู้ไม่ว่า แต่โบราณมาแล้ว ครูเปรียบดั่งพ่อแม่ที่สองรองจากพ่อแม่จริง ได้รับการเคารพอย่างสูงจากศิษย์ ไม่เรียกตนเองว่าครู ศิษย์สมัยนี้เลยไม่เห็นหัวอาจารย์ อย่างมาสอนปาวๆตั้งหลายชั่วโมงมันยังจำชื่อบ่ได้
No comments:
Post a Comment