ไปนอนวัดป่ามา

ได้ไปนอนกุฏิเดี่ยวกลางป่า ที่โดดเดี่ยวไกลลึกเข้าไป ยามค่ำนั้นมืดตึ๊ดตื่อ (มีไฟฟ้าให้ใช้ แต่ผมไม่เปิด เพราะต้องการจะดูใจตัวเองว่าเป็นยังไง) ก็เป็นการเรียนรู้จิตตัวเองได้เป็นอย่างดี ต้องเผชิญกับเสียงประหลาดๆต่างๆที่บางทีก็ไม่เคยได้ยิน ได้เห็นจิตตัวเองใจที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาทั้งคืน (เป็นทุกขัง อนิจจัง) จิตบางครั้งก็ขนลุกตื่นกลัวขึ้นมาเอง (ควบคุมไม่ได้ เป็นอนัตตา) บางครั้งก็เงียบสงบ

ผมคิดว่า การได้ได้ขับ ๘ ถึง ๙ ชั่วโมง มาเข้ากัมมัฏฐาน ครั้งนี้ เป็นเสมืือนการมารีเซ็ทสมองผมได้เป็นอย่างดี ได้ตัดความวุ่นวาย ที่เมื่ออยู่ในเมืองนั้นไม่ค่อยได้เห็น ไปได้เห็นส่วนเกินในชีวิตที่ไม่เคยได้เห็น (ได้เห็นว่า แม้แต่แสงไฟฟ้่าที่คนทั่วไปเอาเป็นที่พี่งแก้ความกลัวในยามค่ำคืน ก็เป็นส่วนเกิน ไม่จำเป็นสำหรับชีวิตนักในยามกลางคืน)

(เป็นส่วนหนึ่งของข้อความที่ผมไปโพสต์ที่อื่นมาแล้ว)