ปัญหาชายแดนไทยกับเขมร

เรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่มาหลายเดือน ผมก็พยายามไม่เขียนถึง เพราะมันมีผลกระทบต่อกระแสจิตของผู้เขียนให้กระวนกระวายไร้สมาธิถ้าไปตอกย้ำ (หรือต่อผู้มาอ่านบล๊อกก็เถอะ) แต่วันนี้มีการปะทะกันแถวเขาพระวิหาร ทหารไทยบาดเจ็บไปหลายคน ผมเองในฐานะคนในครอบครัวทหารเก่า ก็รู้สึกว่าต้องออกมาแสดงความสนับสนุนทหารไทยในบล๊อกของผมไว้เป็นหลักฐานบ้าง เพราะได้เห็นมาว่าสังคมไทยในยุคนี้ดูจะมีคนหนุ่มสาวบางส่วนที่มีอคติต่อทหารและให้ความเห็นอะไรที่ไม่เข้าท่าอยู่ตามฟอรัมต่างๆ (แม้ว่า ความรู้สึกในทางธรรมจะบอกตัวเองว่า ในฐานะประชาชนตัวเล็กๆ ไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องไปสู้รบ ต้องวางอุเบกขา คืออย่าให้มีความรู้สีกชอบไม่ชอบปรุงแต่งอยู่ก็ตาม)

เคยอ่านเจอ ก็มีบางคนเชื่อว่ามีประเทศใหญ่บางประเทศขายอาวุธให้และหนุนประเทศเพื่อนบ้านให้ทำอย่างนั้น แต่ผมไม่อยากคิดไปไกล แค่คิดว่า ประเทศเพื่อนบ้านมีผู้นำที่ความคิดยังไม่มีวิสัยทัศน์ที่ดีพอ และขาดคุณธรรม ก็หาทางสร้างสถานการณ์เพื่อให้เอื้อประโยชน์ต่อตัวเอง โดยไม่คิดเอาว่า เพื่อนร่วมชาติหรือประชาชนของตัวจะต้องเอาชีวิตไปสังเวยเท่าไร หากว่าความขัดแย้งชายแดนบานปลาย เพราะอย่างไรเสียประเทศใหญ่กว่าอย่างไทยก็คงยอมไม่ได้

อาทิตย์หน้าอาจารย์ผมท่านหนี่งและคณะนักศีกษาอภิธรรมจำนวนหนี่ง มีกำหนดจะไปทอดกฐินที่วัดในเขมร และไปเที่ยวนครวัด แต่ผมน่ะเบี้ยว ไม่ไปด้วยเพราะรู้สีกสังหรณ์ใจมาสามเดือนแล้วว่าไม่ควรไป และทำใจเอาว่า อย่าไปตามใจกิเลส ไม่ต้องไปอยากไปอังกอร์วัตหรอก เพราะแกยังไม่ตายง่ายๆตอนนี้ (มีคำกล่าวเป็นสำนวนภาษาอังกฤษไว้ว่า See Angor and Die ) แต่ผมเดาว่า อาทิตย์หน้าท่านอาจจะยกเลิกแผนก็ได้ แต่ไม่งั้นก็ภาวนาขอให้ทุกท่านไปและกลับมาโดยสวัสดิภาพ