ปลงอนิจจัง

สัปดาห์ที่ผ่านมา สุนัขพันธุ์อัลเซเชียนที่เลี้ยงไว้และเอาไว้เฝ้าบ้านอีกหลังหนึ่งที่ต่างจังหวัดตายลง เขาอายุได้ประมาณสิบปี ก่อนหน้านี้ไปบ้านโน้นเอาอาหารเม็ดไปส่งให้ ไปเจอเขา ก็เห็นแล้วว่าท่าทางไม่ค่อยดี อ่อนแอลงไปมาก ซูบผอม ตัวสกปรก ไม่ได้อาบน้ำ มีเห็บด้วย ขาหลังลากเดินไม่ได้ คงแก่จนขาเสียเดินไม่ไหว ก็รู้สึกสงสารเพราะรู้สึกว่าไม่ได้ดูเขามาเจ็ดแปดปีแล้ว กลับมาก็จิตเศร้าไปวันสองวัน เมื่อตอนย้ายบ้านมานั้น ก็คิดจะเอามาเลี้ยงต่อบ้านในกรุงเทพฯแต่คนที่บ้านให้เอาไว้เฝ้าบ้านโน้น ปล่อยให้คนแก่ที่บ้านโน้นดู ก็เลยต้องปล่อยตามนั้น ก็ยังเหลือที่บ้านนั้นอีกตัวหนึ่ง ก็ตั้งใจว่าต่อไปจะไม่เลี้ยงสัตว์เลี้ยงอีกตลอดชีวิตนี้ เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา ไปวัดอยู่แล้วก็เลยไปบริจาคเงินใส่ตู้ให้ที่่วัดอุทิศส่วนกุศลให้เขาเป็นการเฉพาะ และก็เมื่อนั่งสมาธิตอนค่ำก็แผ่เมตตาและอุทิศผลบุญให้ด้วยแล้ว ปีนี้มีอะไรๆผมก็ปลงอนิจจังไปเรื่อยๆ เพื่อปล่อยละวางความยึดมั่น ต้นไม้แต่ละต้นของแม่ทะยอยตายไป รถเสียบ้าง ขายรถคู่กายไปบ้าง ขายหนังสือที่อุตส่าห์ขนมาจากอเมริกาและสะสมมายี่สิบปีไปเป็นเศษกระดาษ หรือบริจาควัดสวนแก้วไปบ้าง มีเรื่องเสียเงินบ้าง คราวนี้สัตว์เลี้ยงตายอีก เห็นจริงว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นมา ตั้งอยู่ชั่วคราว แล้วดับไปจริงๆ แต่ยังหรอก พูดไปงั้นเอง จิตผมมันยังไม่เห็นธรรมซึ้งจริงๆ