บ่นเรื่องความหลงของพวกวัยรุ่น

ห้าวันก่อน มีการเปิดตัว วงซูเปอร์จูเนียร์ (Super Junior) ซึ่งเป็นวงดนตรีเกาหลี ในประเทศไทย ที่เวทีชั่วคราวข้างศูนย์การค้าสยาม มีวัยรุ่นไปกรี้ดเยอะ คิดว่าห้าหกพันน่าจะได้ ส่วนมากเป็นเด็กนักเรียนผู้หญิง ลูกผมก็กระตือรือร้นไปกะเขาด้วยคนหนึ่ง ตอนค่ำพ่อก็ต้องเดือดร้อน(กาย แต่ไม่ใช่ใจ) เสียเวลาไปรับกลับ
ต่อมาช่วงนี้ก็เป็นเวลาที่มีรายการอาคาเดมี แฟนเทเชีย (Academy Fantasia) ลูกผมก็พลอยนอนดึกไปด้วย เพราะต้องดูจนกว่าจะรายการจบก็ประมาณห้าทุ่มครึ่ง ทำให้นอนผิดเวลา ดึกผิดปรกติ โชคทีที่เขาจัดรายการคืนวันเสาร์ แต่วันหยุดลูกผมก็มีเรียนพิเศษในวันรุ่งขึ้นอยู่ดี ก็ทำให้เขาตื่นสายเกินไปด้วย การที่เด็กนอนดึกนั้น ทราบกันแล้วว่า จะมีผลเสีย เพราะจะทำให้การหลั่ง growth hormoneในเวลานอนหลับลดลง ทำให้โตช้า หรือตัวเล็ก นอกจากนี้เด็กก็มีการหลงเล่นเน็ตอีก เราก็พยายามควบคุมให้มีเวลาที่เขาจะเล่นได้ ไม่ให้มากเกินไป แต่กระนั้นพ่อแม่ก็ต้องรับกรรม คอยรับอารมณ์ที่โกรธเกรี้ยวของลูก ยามเมื่อเตือนเขาว่าถึงเวลาพักผ่อนสายตาบ้างแล้ว พ่อแม่ก็ต้องโดนแว๊ดกลับเป็นประจำ

เด็กๆวัยรุ่นยังไม่เข้าใจว่า เขานั้นเริ่มโตแต่กาย แต่จิตใจนั้นยังไม่โต ยังไม่รอบรู้ทันคนอื่นพอ (และความรู้ก็ยังแค่หางอึ่ง) ในสังคมทุนนิยม มีการโฆษณา เพื่อดึงความสนใจของพวกเยาวชนอย่างเขาไปสู่สินค้าต่างๆ โดยเอาความบันเทิงที่เป็นสิ่งภายนอกต่างๆเข้ามาให้หลงไหล พวกเขาจึงไม่เคยมีความสุขกับความสงบภายในเลย พวกเขาไม่เคยอยู่เงียบๆโดยไม่เปิดเพลงฟัง ไม่เปิดเน็ต ไม่อ่านหนังสือประโลมโลก ไม่ดูรายการทีวี สื่อต่างๆพยายามหาเงินจากเยาวชนเหล่านี้มากจนเป็นผลเสียต่อพัฒนาการของเยาวชน เด็กวัยรุ่นส่วนใหญ่ตกเป็นเหยื่อการยัดเยียดบันเทิงเหล่านี้ โดยที่พ่อแม่ส่วนมากก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะแม้จะตักเตือนด้วยความรักไปบ้าง ก็มักโดนว่ากลับมา หาว่าเป็นการตำหนิเขา หรือว่ากล่าว

พ่อแม่ก็ได้แต่ปลงอนิจจัง จิตใจของเราตัวเราเองยังคุมไม่ได้แล้วจะไปควบคุมจิตใจเด็กได้อย่างไร หวังว่าเมื่อเขาโตขึ้น เขาจะหลงน้อยลง และเมื่อเขาแก่มากขึ้น จนเท่าๆกับผม ก็จะเห็นความจริงว่า ทุกอย่างนั้นเป็นสิ่งสมมุติทั้งหมด เป็นของไม่มีสาระ ไม่ควรจะไปหลงไหล ไปใส่ใจ ไม่ควรไปยึดถือ ไม่ควรไปทะยานอยาก