เลือกตั้ง ส.ว.

วันนี้ผมไปเลือกตั้ง ส.ว. ตั้งแต่ ๘ โมงกว่าๆ เลือกท่านหนึ่งที่ผมศรัทธา โดยที่ไม่เคยเห็นมีป้ายหาเสียงของหมายเลขนี้ที่ไหนเลย จะดูซิว่าเข้าป้ายไหม

(หมายเหตุเพิ่มทีหลัง ... สรุปว่าคนที่ผมเลือกได้ครับ เย้)

ว่าแต่ว่า รัฐธรรมนูญบอกว่าห้ามหาเสียงเนี่ยนะ ป้ายปักเต็มกรุงเทพฯอย่างกะดอกเห็ด ลูกผมบอกว่าเต็มไปหมดเหมือนดอกไม้ เพราะโผล่ออกมาจากสนามหญ้าหรือโคนไม้ใหญ่สลอนเต็มเมือง ความเห็นที่ผมรำพึงก็คือ ๑) นี่ไม่ใช่หาเสียงนะเนี่ย ๒) เมื่อไรหนอผู้สมัครรับเลือกตั้งเมืองไทยส่วนมากหรือท้ังหมด จะเลิกใส่ชุดเต็มยศข้าราชการ หรือ ครุยปริญญา มาหาเสียงเสียที คนสมัยใหม่ไม่น่าจะโดนหลอกด้วยเรื่องเปลือกๆเช่นนั้นอีกแล้ว และป้ายเยอะแยะไปหมดเนี่ยไปบังทัศนวิสัย ก็ทำเอาคนขับรถที่ออกจากซอยต่างๆเดือดร้อน มองรถที่วิ่งมาตามถนนทางตรงไม่ค่อยเห็น อาจเกิดอุบัติเหตุรถชนกันได้ง่าย

มีอีกข้อนึงคือผมไม่เข้าใจความต้องการของคนบางคนที่ลงสมัคร สักแต่ว่าอยากให้คนอื่นรับรู้หรืออย่างไร คนคงไม่เลือกคนเหล่านั้นเพราะท่านจบดีกรีมา หรือเคยเป็นข้าราชการได้สายสะพายมา โดยสังคมไม่เคยรู้จักท่าน มันไม่ได้การันตีว่าท่านเป็นคนมีวิสัยทัศน์ และ มีคุณธรรม แต่อย่างใด

อีกเรื่องที่รู้สึกประหลาดก็คือในกรุงเทพฯมีผู้สมัครอยู่ ๑๒ คน จาก ๒๖๐ คน ที่อายุมากเกิน ๗๐ แล้ว เจ็ดสิบต้นๆพอว่า จะแปดสิบก็ยังมี ขอโทษที่จะพูดตรงๆว่า ท่านเหล่าน้ันขาดความรู้สึกสำนืกตัว ไม่ตระหนักว่าจะต้องให้ประเทศเสียเงินเลือกตั้งซ่อมหรือ หากว่าเกิดบางท่านได้ และก็ไปเสียชีวิตก่อนครบเทอม ๖ ปี คนที่อายุมากปานนั้น น่าจะไปหาที่สงบๆปฏิบัติธรรมเต็มเวลาท่าจะดีกว่า