Friday, December 21, 2012

บริษัทยักษ์ใหญ่ให้ความสนใจการประมวลผลทางภาษามากขึ้น


มีข่าวเมื่อเร็วๆ นี้ผมมองข้ามไปในตอนแรก คือข่าวเรื่องกูเกิ้ลจ้าง Ray Kurzweil นักลงทุนกิจการใหม่ นักอนาคตวิทยา เข้าไปเป็นหัวหน้าทีมวิจัยทางภาษา ให้กูเกิ้ล

น่าสนใจว่า เขาเป็นคนต้ังบริษัทหนึ่งที่พัฒนาระบบซอฟต์แวร์วิเคราะห์ภาษาขึ้นมา จนกลายมาเป็น Siri ในปัจจุบัน

วีดิโอที่เขาให้สัมภาษณ์เมื่อเร็วๆ นี้ (๔๐ นาที) น่าสนใจ พอให้เราเข้าใจวิสัยทัศน์ของเขา อาจจะทำให้เราเห็นทิศทางได้ว่า พัฒนาการทางด้้าน เพิ่มองค์ความรู้ของกูเกิ้ลกำลังจะไปทางไหน


Book: The Spendendour of Enlightenment, 3rd edition 2009, B.E. 2552

I am now reading Khantipalo (a Buddhist Bhikkhu name) 's The Spendour of Enlightenment (Sambodhipabhasakatha), 3rd edition, B.E. 2552, 2009, printed by Mahamakuta Rajavidyalaya Press, of Nakhon Pathom (Nakornpathom) Thailand.  It's a 2 volume set of hard cover books.  Their contents are essentially excerpted translation from various sections of the Buddhist scriptures, the Tipitaka, into English. Khantipalo tried to present the story of Buddha's life and his teaching of Dhamma using not his own words. In this tedious work, he worked as an editor (who selected and arranged the texts from the Tipitaka in a story-telling manner) and English translator.

What it means is that these were taken from Pali text almost 2600 years ago, many of which were those of Lord Buddha's own sayings, narrated by the Venerable Ananda Bhikkhu, his cousin and personal asssistant monk.  Few months after the Buddha passed away around 543 BC, there was a congregation of 500 Arahants (those whose minds were free of taints) who compiled all of Buddha teachings, into 3 categories (Ti + Pitaka = 3 baskets), and they scrutinize all the words they heard, and after agreed upon, they chanted together in unison and memorize them. Each of them would later go back to their student monks and ask their students to perfectly memorize sections of the verses and chant them in unison, this went on for hundreds of years, before they were written down into palm leaves as various parts of the current Tipitaka. So they are considered very accurate.

The first volume of the excerpts covers the life of Prince Sidhartha up to his enlightenment (in Buddhist sense, not in western philosophical sense) to become the Buddha. The second volume covers from his first preaching (the turning of the wheel of Dhamma), to his last days and the Buddha's reflection of the future (i.e. the present time).

Actually, so far I have skipped the volume 1 and am reading the volume 2 now.  I can say only briefly say that, anyone wishing to know briefly about the Buddhist Pali cannon in English, esp. those parts that Buddha taught himself, should read this translation work.  Although, there are some parts which I think will likely cause difficulty in interpreting the English words, not difficult for Thai Buddhists, but definitely almost incomprehensible for modern-day English speakers with western philosophy background, they should check with others' translations, or go back to the Pali text. (Although in Thailand, we often say that it 's best to go back to meditation and check with your own experience.) Also there were some minor inconsistencies in the translator's usage of terms, and spelling. I also noticed the use of some words he used might not be consistent with what other Pali or Buddhist scholars are currently using.  Some words, for example, 'consciousness' might mean differently in different contexts. While reading, I myself had to rely on back-translation into Thai Buddhist terms to comprehend the dhamma issues.

Regardless of my comments, I highly recommend this book set.

The cover of volume 2 of the 3rd edition is depicted below. The cover for volume 1 looks the same except for the volume number.


Before I end my post, I 'd like to extend my thanks to the venerable Minh An (formerly Khantipalo) for his life time dedication and great efforts in creating numerous books to us. I sincerely wish him good health and great happiness in his life.



Thursday, December 13, 2012

ณ วันนี้ เราไปเว็บไหนแบบนิรนามแทบไม่ได้อีกแล้ว


เมื่อวานขณะใช้คอมพิวเตอร์โน้ตบุ้คอยู่ที่บ้าน ผมเผอิญไปอ่านเจอบทความเกี่ยวกับ แอ็ปสำหรับใช้ อีเมลซอฟต์แวร์สำหรับมือถือ จากยาฮู ก็เลยตามไปอ่านที่หน้าเว็บ ปรากฎว่า บนหน้้าเว็บนั้้น ขึ้นข้อมูลหราเลย ความว่า ซอฟต์แวร์นี้ใช้กับมือถือรุ่นหมายเลข …. ที่คุณมีอยู่ได้ และชวนให้ดาวน์โหลด ผมรู้สึกประหลาดใจทีเดียว และออกจะตระหนกเล็กน้อยด้วยซ้ำ ในเรื่องความเป็นส่วนตัวที่หายไปจากการใช้เน็ต

สาเหตุก็เพราะว่าผมเพิ่งซื้อมือถือรุ่นนี้มาได้แค่ ๒ สัปดาห์ และมีคนแต่ ๓-๔ คนในโลกนี้เท่านั้นที่รู้เบอร์โทรศัพท์ใหม่ผม และผมไม่ค่อยได้ใช้เน็ตจากมือถือเลย เพราะใช้เป็นเครื่องสำรองตัวที่สอง และเมื่อใช้คอมพิวเตอร์ที่บ้าน ผมก็ไม่ได้ใช้ยาฮูเมล์มานานแล้ว เป็นไปได้อย่างไรว่าเว็บไซต์นี้รู้จักว่าคนดูเว็บคนนี้ใช้มือถือรุ่นไหน แสดงว่า เขาต้องรู้ได้จากไอพีบ้านผม ว่า ผู้ใช้คือนายคนนี้เป็นใครด้วยซ้ำ และเดาว่าคงจะได้ข้อมูลจากการจดทะเบียนลูกค้ามือถือที่เราต้องกรอกไปตอนซื้อในเมืองไทยนั่นเอง (น่าไปโวยกับบริษัทมือถือ ที่ปล่อยข้อมูลเราออกไป !) น่าทึ่ง ที่เขาเอาข้อมูลส่วนตัวเราตอนจดทะเบียนมือถือที่ซื้อที่ต่างจังหวัด ซึ่งตอนนั้นต้องระบุอีเมล์หนึ่งไปด้วย แต่ไม่ใช่ยาฮู ไปเชื่อมโยงกับไอพีที่บ้านผมที่กรุงเทพฯ ได้ นี่ขนาดว่าผมไม่ได้เล่นเฟซบุ้ค การทำเหมืองข้อมูลตัวผมจากเครือข่ายสังคมนั้น มีข้อมูลไม่มาก ก็ยังมีข้อมูลของผมได้ขนาดนี้

วันนี้ก็มีข่าวต่างประเทศมาตอกย้ำความเชื่อของผม ว่าตอนนี้ บริษัทต่างประเทศ สามารถเข้าถึงข้อมูลต่างๆ ของผู้ใช้เน็ตแต่ละคนได้ จากการซื้อขายข้อมูลลูกค้าที่บริษัทต่างๆ ปะติดปะต่อได้ ก็สามารถรู้จักตัวตนลูกค้าได้สบายๆ

มีอีกเรื่อง ประเด็นน่าจะเชื่อมโยงกัน ผมเคยไปเดินบางห้างต่างจังหวัด ได้เห็นบนจอมอร์นิเตอร์วงจรปิดว่ามีการใช้ซอฟต์แวร์ติดตามตัวลูกค้าแต่ละคนจากจอทีวีวงจรปิดอยู่ เหมือนกับที่สนามบินต่างประเทศมีใช้ ดูจากกรอบสี่เหลี่ยมสีแดงที่เคลื่อนที่ตามการเดินไปมาของลูกค้าได้ ไม่ทราบว่าห้างติดตั้งเอาไว้คอยจับขโมยที่รู้จักหน้าไว้ก่อนแล้ว หรือว่าจะพยายามระบุตัวตนของลูกค้าที่เดินไปเดินมากันแน่ ในอนาคตคงจะเริ่มเป็นอย่างหลังมากขึ้น

ผมเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมฝรั่งถึงโวยวายกันนักเรื่องความเป็นส่วนตัว ซึ่งตอนนี้เราแทบไม่เหลืออะไรแล้ว

Wednesday, December 05, 2012

Today is December 5 Thailand's special day

Today, December 5, 2012, millions of Thai people wear yellow shirts to commemorate the King's 85th birthday and went out to meet him at the royal plaza in front of the Anantasamakhom throne hall. The view was amazing. The day is also Father Day in Thailand. (I received a card from my kid in the mail as well, looks like from her class project.)

Here I want to show some pictures I took 2 months ago from Doi Inthanon, the highest mountain in Thailand, where the pagodas dedicated for the King and the Queen are located. Inside the King's pagoda, there was a seating Buddha image, or rather the future Buddha's image, in my interpretation. With the characteristic lack of top flame on the apex, symbolizing the lack of highest wisdom, the sculpture seems to demonstrate his current Bodhisattva status at the present time. It is well known from Thai history that many former Kings of Thailand were Bodhisattvas.  On the contrary, the sculpture of standing Buddha image in the pagoda for the queen has the top flame, indicated that the image symbolized the Buddha who has gained wisdom.




Tuesday, December 04, 2012

The paradoxical issue of recognizing new Bhikkhuni in Thailand


There was a Thai article in Matichon newspaper website about the un-recognized status of Bhikkhuni (female monks) in Thailand. The article mentioned of finding a way to overcome the deadlock.  The author in that article cited someone who suggested that legislature as a possibility. I want to make it clear in my post here that this is monk's business and not for laypersons, who are lustful, having greeds, angers, illusions, to mess with Buddha's decrees by means of any legislation. Legislation can not be used against Buddha's decrees. It is ethically and morally unacceptable.

As a former Buddhist monk, I 'd like to write out my opinion here in my blog.  I think I could feel unspoken feeling of some senior monks, some of which I believe are Arahat, or at least in an Ariya level. Their developed minds don't have biases like those of lay people.  I also have heard opinions of Buddhist scholars. The problem is complicated and is a paradox, pretty much like a chicken-egg problem. How can one have a chicken if there is no egg.

First of all, I must say that I sympathize with the current 'Bhikkhuni' in Thailand. I admired them for their determination for life-long dedication to monasteric life. I am a family man now and have no problem respecting the 'female monks', or Luang Mae (Mother).  

Around 26 centuries ago, Buddha was formost in his time in recognizing the right of people of any caste, to be ordained as monks of equal status yet with seniority order. Females were also given a chance to become monks as well, not simply nuns, very much progressive practice of Buddhism was far ahead of other religions at that time. In addition to Bhikkhuni, there was Sikkhamana (one who prepared to be Bhikkhuni), and Samaneri (female novice) as well.  

As I am aware of the Vinaya (the doctrine) specified that Bhikkhuni must be ordained in two successive Sangkhas (congregations of male and female monks, respectively). The problem is that, for hundreds of years, Thailand's Theravada monks have had no Bhikkhuni. Part of the problems might be centuries of wars, but a big problem was  tougher rules that female monks had to obey, in order to survive the then male-dominated society 2500 years ago. As a consequence, number of female Theravada monks dwindled and then no more.  As a consequence, now how can we find a congregation of Bhikkhunis to ordain new Bhikkuni, or how to start a new congregation of Theravada Bhikkhuni ? The problem I understand is mainly at the matter of recognition of a new Bhikkuni Sangkha. If there had been an existing Bhikkhuni Sangkha, this problem would not exit. Now how can one start a new Bhikkhuni Sangkha now that Buddha passed away ?  Most monks do not dare to do that, although I believe, deep in the minds of many senior monks, they sympathize the female 'monks'. Individidually, they could not do anything beyond giving sympathetic feeling.  Admittedly there might be some senior monks who might think that nowaday no one can amend rules of the Buddha and the no-amendment decree of the Sangkha of the 500 Arahans (Arahats) at the first rehearsal in 5 century BC. By strong tradition and their gentle minds, good Buddhist monks don't normally say anything against their elder monks (those ordained before him), even if they don't agree on some debatable issues they would let go of bad feeling and felt complacent. And that 's why it has been relatively quiet among monks.

In theory, however, a congregation of male Sangkha in total, esp. that of senior (Arahan / Arahat) monks could do something about it, or at least have full discussion of the issue rather than leaving this issue unsettled in the public agenda. Surely they don't want the issue to be messed by politicians in the future, the option of which I deem inappropriate.  As specified in Tipitaka, the Buddhist scripture, Buddha had given permission that, after his pass away, any minor regulations of monks could be amended by future Sangkhas to suit changing situations.  However, at the first rehearsal of the Tipitaka in India after the cremation of Buddha's body,  Phra Bhikkhu Mahakasapa Thera, who presided at the rehearsal seeked a consensus opinion of 500 Arahat monks and issued a decree that there would not be amendment of Buddha's decrees ever in the future.  Now THAT is a problem to be interpreted nowadays whether the present Sangkha could revoke the decree of non-revoking first congregation or not. Personally I think only Sangkha has a power to do it: and preferably, a Sangkha of Arahats only, not just any Sangkha of non Ariya monks, although Arahats might feel that they don't want to change the Buddha 's decree and the first congregation 's decree.  (There is a major complication for that matter, for a lay person who is not an Arahat and without well-trained sixth sense, how could one tell if a monk is an Arahat or not. That is beyond the point here. I can't tell. Besides, an Arahat would not tell laypersons that he is one either.)

I think, if all the senior monks across Thailand, some of them surely must be Arahat and other levels of Ariya (developed persons), could convene in a convention and have a full discussion on this issue, the issue might be solved one way or another.  At least that is the only way to go for. But whether or not the outcome would reconcile with the feminist trend of the post-modernism era, I can not tell. The only thing we laypersons in the society can do is to invite them to have a big meeting and start the dicussion. And after the discussion, perhaps we might have good reasons to explain to the Thai society to understand.

update: I just rediscovered that there is a PDF version of a book, in Thai, (translatedly) entitled "Answer Dr. Martin: Buddhavinaya to Bhikkhuni", by the Venerable Phra Bhromkunaporn (PA Payutto) in my MBP notebook. I have yet to re-read it. Ven. Payutto has been regarded as a (if not The) great living Theravada Buddhist scholar, perhaps as great as Bhikkhu Buddhakosa who wrote several scriptures around 1500 years ago. Perhaps I might update this blog later if I find something useful.

Saturday, November 17, 2012

นมัสการ พระพุทธบาทห้วยต้ม

จากเจดีย์ไปสุดหมู่บ้าน ก็คือวัดพระพุทธบาทห้วยต๋ม
ที่นี่เป็นวัดใหญ่อย่างน่าประหลาดใจ และมีสิ่งก่อสร้างสวยๆ ให้ชมมากพอสมควร
สังขารของ ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา ยังเก็บไว้อยู่ในโลงแก้ว ให้คนได้นมัสการ










แวะนมัสการ พระมหาธาตุเจดีย์ศรีเวียงชัย

เลย อ. ลี้ และ รพ. ลี้ จะเจอป้ายทางเข้า วัดพระพุทธบาทห้วยต๋ม ตำบลนาทราย อยู่ในหมู่บ้านชาวกะเหรี่ยง ผู้เคร่งในศีล และกินอาหารมังสวิรัติ ถ้าดูจากแผนที่ จะเห็นว่า ถนนหนทางดูเป็นตาตารางสี่เหลี่ยมเล็กๆ อย่างกะในสหรัฐ ผมไม่คิดว่ามีเมืองไหน จังหวัดไหนในประเทศไทย มีผังเมืองดีเรียบร้อยอย่างนี้ ถ้ากรุงเทพฯ มีผังเมืองแบบนี้ รับรองว่าติดน้อยกว่านี้แยะ

ที่หมู่บ้านนี้ มีพระเจดีย์หุ้มทองคำขนาดใหญ่ชื่อ พระมหาธาตุเจดีย์ศรีเวียงชัย สร้างโดย ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา เร่ิมก่อสร้างมาหลายสิบปีแล้ว แต่เพิ่งเสร็จ (ดูเหมือน พ.ศ. ๒๕๔๙) เมื่อราว ๖ ปีมานี้

ทางเข้าสู่พระเจดีย์มีเสา บนหัวเสาเป็นรูปวัว ทาสีทอง จำนวนมากเรียงรายไป จนถึงหน้าลานหน้าประตูทางเข้าเจดีย์ ไม่ทราบว่าครูบาท่านเกิดปีฉลูหรืออย่างไร เดาเอานะ

จากนั้นมีซุ้มประตูใหญ่ บนซุ้มประตูทั้งสองข้างมีรูปช้างเจ็ดเศียร และขุนศึกถือของ้าวบนคชาธาร ทาสีทองอีกเช่นกัน

หน้าลานพระเจดีย์มีศาลามุงจาก ดูเหมือนชาวกะเหรี่ยงเอาใบยาสูบมาตากแดดอยู่บ้าง อาจจะกำลังเตรียมงาน พระ เณรพูดจาภาษากะเหรียงกัน กำลังทำงานกันอยู่ก็มี

ผมเดินเข้าไปชมพระเจดีย์ เมื่อเดินเข้าไปในลานด้านในบริเวณรอบเจดีย์ เสียงระฆังใบจิ๋วจำนวนมากบนเจดีย์โดนลมพัด เสียงกุ๊งกิ๊งไพเราะดีมาก ดูเจดีย์หุ้มทองคำแล้วก็ชื่นใจในศรัทธาของคนผู้บริจาคทรัพย์จำนวนมาก เพื่อสร้างพระเจดีย์ขนาดใหญ่ เข้าใจว่า เขาต้องการเทียบชั้นกับเจดีย์ชเวดากองของพม่าที่หุ้มทองเหมือนกัน(ลอกทองคำไปจากเมืองไทยหลังเสียกรุงศรีอยุธยา)

ผมบริจาคเงินทำบุญไปเล็กน้อย เพื่อวัตถุประสงค์สร้างศาลา ต่างๆ









แวะนมัสการ พระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่

ผมเดินทางต่อไปยัง วัดพระพุทธบาทถ้ำป่าไผ่ เมื่อถึงบ้านป่าไผ่ หากมาจากทางเหนือ วัดนี้อยู่ในถนนซอยขวามือ มีป้ายบอกปากทาง เข้าไปสักกิโลเมตรหนึ่ง

ผมเห็นว่า กำลังสร้างโบสถ์ยังไม่เสร็จ เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมทราบว่ามีกฐินมาจากกรุงเทพฯ โดยพระอาจารย์เล็กท่านนำคณะมา แต่ผมติดธุระไม่ได้มาด้วยช่วงนั้น ก็นึกอย่างจะร่วมบริจาคด้วย แต่ไม่เห็นมีตู้รับบริจาคเพื่อการนี้โดยเฉพาะที่ไหน

ก็เลยเดินเลยไปทางภูเขา เพื่อไปชมถ้ำ และ นมัสการพระพุทธบาทบนเขา ได้ทราบว่า ครูบาอาจารย์บางองค์ท่านระบุว่า เป็นของจริง

นอกจากนี้ บริเวณนี้ก็เคยเป็นที่ที่คนสมัยโบราณเคยหนีภัยสงครามมาหลบภัย ภายในถ้ำมีขนาดกว้างขวาง (แต่ผมไม่ได้เข้าไปชม) พระรูปหนึ่งท่านบอกว่า พื้นที่ในโพรงถ้ำกว้างมาก ประมาณว่าเป็นไร่










ในวันที่ผมไปคราวนี้ ไม่ค่อยมีคน กำลังจะกลับแล้วผมก็ได้มีโอกาสเจอ ตุ๊ป้อ (หลวงพ่อ) มหาสิงห์ โดยบังเอิญ จึงได้ถวายเงินจำนวนหนึ่งร่วมสร้างโบสถ์ตามความตั้งใจ และอื่นๆ ใส่กล่องบริจาคอีก พอบอกว่าชอบฟังเสียงท่านเทศน์ ท่านได้เมตตาให้ DVD มา ๒ แผ่น

หลวงพ่อบวชที่วัดท่าซุง หลวงพ่อฤาษีฯ ส่งท่านมาอยู่นี่ ผมเข้าใจว่า เจตนาหลวงพ่อฯ ก็เพื่อให้มาดูแลรอยพระพุทธบาท ผมมีความรู้สึกว่าท่านเป็นพระที่ดีองค์หนึ่ง

ผมเคยได้ยินมาว่านักการเมืองท้องถิ่นพยายามจะถอนการใช้พื้นที่ สปก. บริเวณพระพุทธบาทจากทางวัด เพื่อยึดเอาไป อ้างว่าจะไปพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว ก็รู้สึกสงสัยว่า ชาวพุทธจะไว้ใจได้แค่ไหนว่า พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ จะบริหารจัดการได้ดีโดยนักการเมืองท้องถิ่นซึ่งอาจจะศีล ๕ ไม่ครบ หรือ โดยระบบราชการที่ทำงานตามเอกสารในกระดาษ



แวะนมัสการ พระพุทธบาทตะเมาะ


เช้า ผมขับรถออกจากลำพูน ขับลงใต้ไป อ. ลี้  ทางเส้น 106 หลังผ่าน บ้านโฮ่ง ศรีวิชัย และ แม่ตืน ก็เจอแยกเส้น 1103 ขับรถเลี้ยวขวาเข้าไปอีกประมาณ ๙ ก.ม.  ทางดีพอควร เส้นนี้แทบไม่มีรถวิ่งเลย ทางนี้ถ้าเลยไปก็จะไปถึง ดอยเต่า แต่ผมไม่ได้จะไปนั่น คราวนี้จะแวะไปแค่ วัดพระพุทธบาทตะเมาะ ฤดูนี้อากาศเย็นกำลังดี ต้นไม้ก็ยังเขียวขจีเพราะฝนเพิ่งจะหยุดไป ออกจากเขต อ. ลี้ จ. ลำพูนไปไม่กี่กิโลเมตร เข้าเขต อ. ดอยเต่า จ. เชียงใหม่ก็ถึงวัด

หน้าวัดมีซุ้มประตูสร้างใหม่ เข้าไปแล้ว เป็นถนนโรยกรวด ทั้งถนนก่อนเข้าวัด และในบริเวณวัดสะอาดมาก พระท่านดูแลเก็บกวาดใบไม้เป็นอย่างดี

ผมจอดรถที่ลานด้านล่าง แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังเนินชั้นบน เป็นวัดเงียบมาก ได้ทราบจากโยมถือผ้าขาวว่า มีพระอยู่ ๔ รูป ต่างแยกไปปฏิบัติธรรมกัน วัดนี้เป็นสายของครูบาขาวปี ครูบาชัยยะวงศาพัฒนา แกถามว่าผมจะค้างหรือไม่ ผมบอกว่าไม่ได้วางแผนไว้ จะไป อ. ลี้ วัดพระพุทธบาทห้วยต๋ม แต่ในใจคิดว่า วัดนี้บรรยากาศสัปปายะ น่าสนใจ ถ้ามีโอกาสมาปฏิบัติได้ก็ดี คนที่นี่กินวันละมื้อตามพระ เป็นมังสวิรัติด้วยตามวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม

ผมบริจาคเงินเล็กน้อยใส่ตู้สองแห่ง (เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายทั่วไป และ สมทปทุนสร้างเจดีย์ ๔ ครูบา) แล้วผมขึ้นไปนมัสการพระพุทธบาทบนมณทปทรงปราสาทสีขาวที่สร้างครอบไว้ บนนั้นมีพระพุทธรูปประธานเป็นหินอ่อนตั้งอยู่บนบุษบกไม้ ถวายพระนามสลักไว้ว่า พระพุทธรัตนมุนี เอกูนวีสสิริมงคลนวพงศ์ศิริ เป็นปางสมาธิ ทรงเครื่องจักรพรรดิ บนพระเพลามีลูกแก้วใบโตวางอยู่ด้วย แปลกตาดี ผมกลับไปค้นได้มาว่า เอกูนวีส แปลว่า ๑๙ เดาว่าคงสร้างฉลองครบรอบอะไรสักอย่าง ๑๙ ปี ละกระมัง รอยพระพุทธบาทมีขนาดใหญ่เป็นรอยบนแผ่นหิน ในแอ่งที่กั้นรั้วไว้ เบื้องหน้าพระประธาน









Wednesday, November 07, 2012

เจอร้านค้าเลือกปฏิบัติ คิดราคาลูกค้าไม่เท่ากัน


ร้านบางร้านมีวิธีปฎิบัติที่แปลกๆ คือ คิดราคาค่าบริการคนที่ไม่ใช่ลูกค้าประจำต่างออกไปจากลูกค้าประจำ

เขาอาจจะต้องการให้กลุ่มลูกค้้าประจำของเขารู้สึกว่าได้รับบริการเป็นพิเศษ สำหรับคนไฮคลาส เศรษฐีว่างั้น  ในราคาที่ต่ำเป็นพิเศษกว่าลูกค้าขาจร (ซึ่งคงมีไม่มากนักที่หลงเข้ามาติดกับดักนี้) ลูกค้าประจำจะได้รู้สึกดีว่าได้สิทธิพิเศษ

แต่ว่าวิธีการเช่นนี้ เป็นการปฏิบัติแบบสองมาตราฐาน ซึ่งไม่ทำให้คนที่กำลังจะมาเป็นลูกค้าใหม่รู้สึกดี วิธีนี้เท่ากับไล่คนที่จะเป็นลูกค้าขาจรไปเสียโดยทางอ้อม และคนพวกนี้ก็จะไม่กลายมาเป็นลูกค้าขาประจำต่อไป ผมคิดว่า ถ้าคนที่เดินเข้าไปฉลาดพอ เขาก็จะไม่ใช้บริการ

เมื่อหลายวันก่อน ผมต้องการเช็คยางคู่หน้าของรถยนต์ของผมว่าถ่วงดุลย์ดีหรือเปล่า เพราะมีปัญหาพวงมาลัยสั่นที่ความเร็วสูง โดยการทดสอบที่ความเร็วสูง แต่ร้านยางที่ผมซื้อยางใช้อยู่ใกล้บ้านไม่มีอุปกรณ์ และเขาแนะให้ไปอีกร้านหนึ่ง แถวพหลโยธิน ซึ่งร้านนั้นผมก็เคยใช้บริการนานมาแล้ว ผมก็ไปลองติดต่อดู ปรากฎว่าเขาจะคิดราคาต่อล้อแพงมาก เพียงเพราะผมไม่ใช่ลูกค้าซื้อยางจากเขา (ผมเคยซื้อยางจากเขาหลายๆ ปีมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นลูกค้าเขาอีก) ราคาเช็คต่อล้อก็แพง เขาบอกเองมาตรงๆ บวกกับเงื่อนไขที่ต้องเช็คทั้ง ๔ ล้อ ไม่ยอมเช็คให้แค่ตามที่ผมต้องการเพียง ๒ ล้อหน้า เขาอ้างว่าเป็นมาตราฐานของร้าน แม้ว่าอัธยาศัยของพนักงานร้านหรือผู้จัดการร้านนั้นจะดีก็เถอะ แต่ก็ทำให้ผมตัดสินใจไม่เช็ค ผมก็เลยกลับมาร้านเดิมใกล้บ้านอีกครั้ง ทำการถอดล้อมาถ่วงที่เครื่องความเร็วต่ำนอกตัวรถตามปกติ แล้วปัญหาพวงมาลัยสั่นก็หมดไป เขาทำให้ฟรีด้วยซ้ำ 

การตัดสินใจที่เหมาะสม ทำให้ผมประหยัดเงิน และที่สำคัญคือเวลาไปได้

แต่สิ่งที่ผมต้องการบันทึกไว้ก็คือ ผมไม่เห็นด้วยกับวิธีปฏิบัติ ๒ ราคานี้ (2-tier pricing)

เมื่อต่างชาติเข้ามากำหนดค่าทางจริยธรรมของสังคมท้องถิ่น


มีข่าวน่าสนใจเรื่องหนึ่ง คือ แอปเปิล ตัดสินใจเซ็นเซ่อร์อีบุ้ค ภาษาแดนิช ซึ่งอีบุ้คนี้เป็นการทำซ้ำหนังสือที่เคยตีพิมพ์มานานแล้ว หนังสือที่ว่านี้เป็นหนังสือภาพ ที่มีภาพเปลือยของพวกฮิปปี้เป็นหลัก

ประเด็นที่ผู้ตีพิมพ์เด็นมาร์กคัดค้านก็คือการที่ บริษัทต่างประเทศซึ่งเป็นผู้ประกอบการหลัก(ในโลก) มาเป็นผู้กำหนดว่าอีบุ้คแบบไหนที่จะมีขายได้ในเดนมาร์ก (คือเป็นการเอาความคิดแบบอเมริกัน มาตัดสิน จริยธรรมที่ยอมรับกันได้ในสังคมเดนมาร์ก)
ประเด็นที่ผมจะพูดให้ความเห็นไม่ได้เกี่ยวกับเมืองไทยโดยตรง และผมไม่ได้เห็นดีเห็นงามไปกับค่านิยมแบบนี้ แต่ว่าผมให้ความสำคัญกับมาตราฐานทางจริยธรรมที่แต่ละสังคมท้องถิ่นมีและตัดสินใจใช้ ไม่ว่าผมจะชอบหรือไม่ก็ตาม 

ผมว่านี้เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งของอิทธิพลต่างชาติ (ไม่ว่าจะเป็นบริษัทข้ามชาติ รัฐบาลต่างชาติ องค์กรนานาชาติ ข้อผูกพันสนธิสัญญาระหว่างประเทศ หรืออะไรก็ตาม) ที่กำลังตีกรอบวิถีชีวิตทางวัฒนธรรมในประเทศอื่นๆ ด้วย

Sunday, November 04, 2012

From Thai news: Thai Monks boycott chairman of National Broadcast and Telecom Commission


From the news, a national conference of 2,200 forest Buddist monks announced a total boycott on chairman of the National Broadcasting and Telecommunication Commission of Thailand (NBTC) on the ground that he used a double standard judgement, with regarding to his signed order from NBTC forcing local donation-based Buddhist radio stations to reduce their transmission powers wheras commercial stations (mostly airing western-oriented musics) have been exempted from doing so. The Sangha (monk's conference) urged all monks and laypersons nationwide to excommunicate him.  The total boycott by the monks' community, an excommunication, is the most severe form of social penalty against misbehaved individuals in Buddhism.  The boycott, signed by a senior forest monk, would be lifted only after the chairman rescinded the order.

(p.s. I take side with the monks.)


ทอดกฐินปราสาทดิน

วันนี้มีงานทอดกฐินที่ วัดปราสาทดิน ใกล้ถ้ำวัวแดง อ. ภักดีชุมพล จ. ชัยภูมิ หลวงพ่อ เจ้าคุณ พระราชภาวนาวราจารย์ (ชาวบ้านมักเรียนท่านว่า หลวงปู่ศี หรือ หลวงพ่อบุญมา) รองเจ้าคณะจังหวัดชัยภูมิ เป็นประธานสงฆ์

ผมเพิ่งไปถึงเมื่อคืนวาน ได้เจอปรากฎการณ์พิเศษผิดไปจากปกติไม่เคยเห็นคือ  ๑ มีรถแยะมาก จอดอยู่ตามริมถนนในป่าทางเข้าสู่ปราสาทตั้งแต่เรือนไม้ตะเคียนขึ้นมา  ๒ มีเครื่องปั่นไฟในงาน ให้ความสว่างไสวจนถึง ๓ ทุ่มครึ่ง และติดสว่างอีกทีตอนตีสาม คนส่วนหนึ่งมาเตรียมโรงทานตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

ผมต้องเข้าไปปันห้องนอนร่วมกับน้องๆ ผู้ชายอีก ๒ คน โชคดีไม่มีใครกรนดัง รวมทั้งห้องข้างๆ และโถงชั้นล่างก็โอเค (ส่วนของตัวเองไม่รู้ เพราะไม่ได้ยิน)

ผมตื่นตี ๓ สวดมนต์ทำวัตรเช้า เสร็จแล้วฟังหลวงพ่อเทศน์สดอีก ๑ ชั่วโมง เลยไม่มีเดินจงกรม นั่งกัมมัฏฐาน เช้ามืดวันนี้

รุ่งสว่าง ผมเข้าไปกราบถวายบริจาคของครอบครัวเพื่อสมทบทุนสร้าง มหาวิทยาลัยสงฆ์ชัยภูมิกับหลวงพ่อ และถวายน้ำผึ้งโครงการหลวงอีก ๒ ขวด

พอได้เวลาใส่บาตรวันนี้คนมาอีกแยะมาก กับข้าวก็เต็มโต๊ะ ประเคนกับข้าวยกโต๊ะเลย

ส่วนเงินกฐินของผมและเพื่อนๆ ที่ฝากมาร่วมทำบุญ เอาไปใส่ในโพงพาง (ใช่หรือเปล่า หรือว่าเขาเรียกอย่างอื่น) เป็นบริวารกฐิน คนจำนวนเป็นร้อยเข้าคิวรอประเคนจีวรถวายหลวงพ่อในปราสาท ผมไม่ได้เห็นความจำเป็นต้องไปเข้าคิวถวายด้วยตามชาวบ้าน

ได้ยินว่า เสร็จงานทอดกฐิน พระหนุ่มๆ ลาสิกขาทันที ๓ รูป (เจอแบบนี้น่าจะทุกวัด) แต่ได้ครบ ๓ เดือนก็โมทนาแล้ว จากนั้นหลวงพ่อก็คงจะไปค้างมหาวิทยาลัยสงฆ์ตามปกติในวันจันทร์ อังคาร












งานเทศน์มหาชาติ

เมื่อวาน ไปร่วมเป็นเจ้าภาพเทศน์มหาชาติกับเพื่อนๆ วันเดียวครบ ๑๓ กัณฑ์ ที่วัดทองบ่อ บางปะอิน อยุธยา เป็นวัดไทยแบบมอญ
สวดยะถาสัพพีเป็นสำเนียงมอญด้วย ดังวีดิโอข้างล่าง




ภาพสังเขปการตกแต่งในงานพิธี มีดังข้างล่าง โปรดสังเกตว่าต่างจากงานบุญอื่นๆ