เรื่องของหนังสือพิมพ์

ข่าวที่อ่านเจอสองสามวันนี้ ที่ผมรู้สึกสนใจก็คือข่าวบริษัทยักษ์ทางด้านสื่อหนังสือพิมพ์อันดับสองของสหรัฐ ยื่นขอพิทักษ์ทรัพย์ เพราะเป็นหนี้คิดเป็นเงินไทยกว่า สี่แสนห้าหมื่นล้านบาท มากกว่าสินทรัพย์ที่มีอยู่ ข่าวนี้ทำให้เห็นได้ว่า หนังสือพิมพ์กระดาษที่เราเห็นวางแผงทั่วไปนั้น ต้นทุนสูงมาก และก็มีแนวโน้มที่จะค่อยๆหายไป แต่สื่อบนเว็บจะมาเป็นหลักแทน (อย่างไรก็ดี การหายไปของหนังสือพิมพ์กระดาษในอนาคต จะกระทบรายย่อยที่เป็นสายส่งหนังสือพิมพ์และเจ้าของแผงด้วย ไม่ต้องสงสัย) ส่วนสื่อออนไลน์นั้น แม้ต้นทุนต่ำ แต่ก็ยังขายโฆษนาไม่ได้มากนัก

ข่าวที่เกี่ยวข้องกันอีกชิ้นหนึ่งคือว่า มีข่าวว่า นักข่าวสื่อมวลชนที่มีสถิติโดนจำคุกทั่วโลกมากถึงประมาณ 40% ก็คือสื่อออนไลน์ และประเด็นที่น่าสนใจก็คือ เขาเตือนสติไว้ว่า คนเขียนบล๊อก (และผมว่าน่าจะรวมคนเล่นเน็ตอีกเป็นจำนวนมากหรือส่วนใหญ่ที่ไปโพสต์คอมเมนต์ที่ต่างๆนั้น) ก็ถือได้ว่าเข้าข่ายเป็นสื่อมวลชนเช่นกัน

เรื่องนี้ผมรู้ตัวและระวังอยู่แล้ว บล๊อกเกอร์อยู่ในกลุ่มที่ต้องระวังเพราะแนวโน้มมันสูงที่คนเขียนอะไรที่ไม่ระวังจะโดนข้อหาละเมิดต่างๆ (ไม่ว่าจะเป็น หมิ่นประมาท หรือว่า ละเมิดลิขสิทธิ์) แม้ว่าตอนเขียนจะระบายออกมาอ่านเองมากกว่า แต่เมื่อให้คนอื่นมาอ่านได้ก็จัดเป็นสื่อมวลชนไปโดยปริยาย ดังนั้นผมจึงพยายามไม่เขียนอะไรที่วิพากย์คนอื่นในแง่ลบ หรือไม่ระบุชื่อคนหรือหน่วยงานมาตลอด และอีกอย่างหนึ่งก็คือรู้ตัวว่าหากมีโทสะก็จะไม่เขียนอะไรออกมา หรือหากเขียนออกมาแล้วเมื่อรู้สึกตัวก็จะรีบมาลบบล๊อกออกไปเสีย และก็จะไม่ก๊อปอะไรๆของใครมาลงในนี้ นอกจากนี้ อะไรที่อยากจะเขียนแต่ไม่สมควรโพสต์ด้วยสาเหตุต่างๆมันก็จะอยู่แค่ในไดอารี่บนเครื่องโน้ตบุ้คผมเท่านั้นเอง