คติสอนจากธรรมบท

อ่านธรรมบท ภาค ๑ ฉบับแปลยกศัพท์ ซื้อมาตั้งนานแล้ว ไม่ค่อยได้อ่าน วันนี้หยิบมาอ่าน ไปเจอตอนท้ายเล่มในเรื่องที่ ๑๔ เทฺวสหายกภิกฺขุวตฺถุ หรือ เรื่องแห่งภิกษุผู้เป็นสหายกันสองรูป ได้คติสอนใจตนเอง

กล่าวโดยสรุปตอนจบก็คือ ในสมัยพุทธกาล มีพระ ๒ รูปเป็นเพื่อนกัน รูปหนึ่ง สังวรณ์ว่าท่านอายุมาก ไม่เรียนปริยัติ แต่ปฏิบัติเลย จนบรรลุพระอรหันต์ ประกอบด้วย ปฏิสัมภิทา (คือมีฤทธิ์) แต่อีกองค์หนึ่ง ท่านไปสนใจศึกษาปริยัติ (ไม่ได้บรรลุเป็นพระอริยบุคคล) แต่รีบออกไปสอนจนมีลูกศิษย์มากถึงห้าร้อยรูป ที่ต่างก็บรรลุพระอรหันต์กันแต่ท่านอาจารย์เองก็ยังไม่ได้บรรลุ ปรากฏว่า พระพุทธองค์ทรงเปล่งสาธุการกับพระอรหันต์ชราที่ไม่ได้เรียนปริยัตินั้น เปรียบว่าเป็นพุทธบุตรของพระองค์ แต่องค์ที่เป็นอาจารย์ปริยัติและไปเผยแผ่ธรรมะจนมีศิษย์มากมายนั้น ทรงเปรียบเสมือนลูกจ้างเลี้ยงวัว ที่เสมือนหนึ่งพระองค์จ้างมาดูแลฝูงวัว(คือเปรียบด้วยพระศาสนา) ลูกจ้างย่อมไม่มีสิทธิที่จะได้ลิ้มรสเนื้อโค ต่างจากบุตรของพระองค์เท่านั้นที่มีสิทธิได้ลิ้มรส(ดื่มด่ำในพระธรรม)

ผมก็ได้ความคิดว่า เท่าที่ผ่านมา ผมกำลังมุ่งสนใจไปทางปริยัติ แต่หากว่าพอแก่ตัวต่อไป ก็อาจจะเอาตัวไม่รอดก็ได้ ต้องปฏิบัติเป็นหลักจึงจะดี